Femur boyun kırıkları, Amerika'da yılda 250.000'den fazla kalça kırığına neden olan bir durumdur. Bu kırıklar, intertrokanterik kırıklarla neredeyse aynı sıklıkta görülür ve önümüzdeki yıllarda bu sayının ikiye katlanması beklenmektedir. Genellikle yaşlı hastalarda düşük enerjili düşmeler sonucu meydana gelirken, genç hastalarda ise yüksek enerjili travmalara bağlı olarak ortaya çıkar. Kadın cinsiyet, beyaz ırk, ileri yaş, tütün ve alkol kullanımı, geçirilmiş kırık öyküsü ve düşük östrojen seviyeleri femur boyun kırıkları için risk faktörleri arasında yer almaktadır.Fizik muayene ve radyolojik değerlendirme, femur boyun kırığı olan hastaların tanısında önemli bir rol oynar. Hastalar genellikle kasık ve uyluk ağrısı, yürüyememe şikayeti, alt ekstremitede kısalık ve dış rotasyon deformitesi ile başvururlar. Deplase olmayan kırıkların tespitinde ince kesit bilgisayarlı tomografi (BT) kullanılabilirken, manyetik rezonans görüntüleme (MRG) deplase olmayan ve gizli kırıkların (stres kırığı gibi) tanısında kullanılabilir.Femur boyun kırıkları için en sık kullanılan sınıflama sistemi Garden sınıflamasıdır. Bu sınıflama sistemi kırık fragmanının deplasman derecesine göre kırıkları 4 gruba ayırır. Pratik olarak, femur boyun kırıkları deplase olmayan (Garden 1 ve 2) ve deplase olan (Garden 3 ve 4) kırıklar olarak iki grupta toplanabilir. Pauwels ise kırığın yerle yaptığı açıya göre bir sınıflandırma sistemi geliştirmiştir. Bu sınıflandırmada açının artması instabilitenin fazla olduğunu gösterir.(AI)
Atıf Sayısı :
