Bu metinde, dilbilimde morfolojik işlemlerin genellikle leksikona (leksikalist görüş), sözdizimine (sözdizimsel görüş) veya sözdizimsel olarak dağıtılmış bir morfolojiye (Dağıtılmış Morfoloji) atfedildiği belirtilmektedir. Bu görüşlere göre, morfolojik kurallar/süreçler kendi otonomilerine sahip değildir. Bu bağımlı morfolojilerin sorunu, (leksikalist morfolojiler) sarı gömlek-li gibi sözcüksel olmayan türetmelerin açıklanamaması veya (sözdizimsel morfolojiler) sözdizimi çıktıları (sözcük öbekleri) ve kelime oluşumları arasındaki çeşitli farklı özellikleri açıklamakta zorluk çekmesidir. Bu farklılık, örneğin, Türkçe zamirlerin özne veya nesne işlevlerine göre yüklem sağına veya soluna yerleştirilebileceği, -Ar zaman-aspekt-modal eki ve -sIn kişi ekinin doğru bil-ir-sin'den farklı olarak farklı yerlere taşındığı durumlarda görülebilir. Bu durum, serbest NP zamirleri ve bağlı kişi ekleri arasındaki farklılığın sadece basit bir konu gibi görünebilir, ancak önemlidir. Bu durum, sözdizimsel unsurlar ile morfolojik unsurlar arasındaki farklı davranışların sadece bir örneğidir. Bu nedenle, türetmeler ve çekimler gibi farklı veri kümeleri için açıklamalar sunan leksikalist ve sözdizimsel yaklaşımlar, birbirlerinin eksikliklerini doldurmakta ve tek başına açıklayıcı ve üstün olmaktan ziyade birbirlerini tamamlamaktadır. Bu soruna bir çözüm olarak, türetme işlemlerini ön-sözdizimsel leksikona ve çekimleri ise son-sözdizimsel leksikona atayan bir ayrık morfoloji de düşünülmüştür.(AI)