Diasporik Topluluklarda Repertuvar Yoluyla Kimliğin Bir İfadesi Olarak Göç Ve Anavatan İmgelemi
Anahtar Kelimeler
“Diaspora kavramı, bir değerler dizisi olarak aralarında
önemli farklıklar barındırsa da göç deneyimini yaşamış günümüz topluluklarının birçoğu için
kullanılır” (Ersoy, 2010, s. 5). “Kültürel kimlik, ait olma arzusu ve bilincinden
kaynaklanan, bu aidiyetin ilişkili olduğu sosyal, kültürel ve tarihsel bağlam içerisinde yoğrulan,
benzerlik ve farklılıklardan hareketle, ötekine karşıtlık içerisinde geliştirilen, temsil edilen ve
aktarılan bir olgu ve inşa sürecidir” (Akbaba, 2017, s. 20). Ersoy (2010) diasporik kimliklerin köken yeri ve ikamet yeri olmak üzere iki kaynaktan beslendiğini ve zamanla değişen ve
dönüşen bir doğaya sahip olduğunu ifade eder. Diasporik topluluklar, sahip oldukları
müzik kültürlerini bazen koruyarak, bazen de değiştirip dönüştürerek, kimliklerini
oluşturmak ve kültürlerini yaşatmak amacıyla kullanmışlardır. Bu çalışma diasporik
toplulukların, diasporanın oluşmasında temel bir süreç olan göç ve “orijin ve referans noktası” (Ersoy,
2018) olarak kabul ettikleri anavatana ait unsurlar içeren müziksel repertuvarları ile
kimlikleri arasında nasıl bir ilişki olduğunu anlamaya çalışır. Bu çalışma, Türkiye’de yaşayan Kazak Türkleri, Kırım Tatar
Türkleri, İzmir’de Yaşayan Pomak Toplulukları, Bursa’da Yaşayan Ahıska Türkleri,
Çerkesler, İstanbul’da geçici göç süreci içerisinde bulunan Keldani-Iraklı göçmenler,
İzmir-Selçuk Makedon Göçmenleri, İzmir’de yaşayan Vranofçalı Makedon kadın toplulukları ve
Almanya’da yaşayan Türk işçileri ile sınırlandırılmıştır.
Bu kitabın bölümleri bulunmamaktadır.
Atıf Sayısı :
