Ateş, santral sinir sistemi tarafından kontrol edilen ve vücut sıcaklığının normal seviyelerinin üzerine çıkmasıyla karakterize fizyolojik bir tepki olarak tanımlanır. Çocuklarda ateşin en yaygın nedeni enfeksiyonlar olup, özellikle viral enfeksiyonlar önde gelse de pnömoni, sepsis ve menenjit gibi ciddi bakteriyel enfeksiyonlar da önemli etyolojik faktörlerdendir. Ayrıca, ateş inflamatuar hastalıklar ve malignitelerle de ilişkili olabilir. Ateşin etiyolojisinde, ilaç ateşi, postoperatif ateş ve transfüzyon reaksiyonları gibi çeşitli faktörler de önemli birer nedendir. Çocuk yoğun bakım ünitelerinde ateş, sıklıkla görülen ve ciddi hastalıkların ön belirteci olan bir durum olup kritik hasta çocuklarda ise doğrudan morbidite ve mortalite ile ilişkilidir. Ateşin ölçüm değeri, kullanılan ölçüm yöntemine (rektal, aksiller vb.), yaşa, fiziksel ve psikolojik duruma bağlı olarak değişkenlik gösterir. Yoğun bakım ünitelerinde santral sıcaklık ölçümü için pulmoner arter kateteri, mesane kateteri ve özofagus kateteri gibi invaziv yöntemler tercih edilmekte, bu yöntemlerin kullanılamadığı durumlarda ise rektal veya oral ölçüm yapılmaktadır. Ateşin üst sınırı genellikle 38,3°C olarak kabul edilir ancak bağışıklık sistemi baskılanmış hastalarda bu eşik daha düşük olabilir. Ateş, metabolik hızı artırarak kardiyovasküler, solunum ve santral sinir sistemi gibi organlarda dekompansasyona yol açabilir. Yoğun bakım ünitelerinde yüksek ateş, morbiditeyi ve mortaliteyi artırmakta, hastanede kalış süresini uzatmakta ve tedavi maliyetlerini yükseltmektedir. Ayrıca, travmatik beyin hasarı, pankreatit veya subaraknoid kanama gibi durumlarda da hastalık seyrinde kötü gidişatla ilişkilendirilmiştir. Bu nedenle, çocuk yoğun bakım ünitelerinde ateşin kontrol altına alınması ve tedavinin hızlı bir şekilde başlanması büyük önem taşımaktadır.