Bu bölümde, kemoterapi ilaçlarının damar dışı boşluğa sızması veya doğrudan sızma yoluyla kaçması olan ekstravazasyonun yönetimi ele alınmaktadır. Ekstravazasyon, sitotoksik kemoterapi ilaçları gibi vezikanlar tarafından en iyi bilinse de, diğer antineoplastik olmayan ilaçlar da lokal toksisite potansiyeline sahip olabilir. Ekstravazasyon hasarının insidansı, risk faktörleri, klinik görünümü, önlenmesi ve yönetimi incelenmektedir.Vezikan veya irritan görevi gören antineoplastik ilaçlar arasında daunorubicin, doxorubicin, epirubicin, mitomycin, trabectedin, vinblastine, vincristine, vinorelbine gibi ilaçlar yer almaktadır. İlaç solüsyonunun özellikleri de yaralanma potansiyeline katkıda bulunabilir. Çok düşük veya çok yüksek pH değerlerine sahip infüzyonlar, dokular için zararlı olabilir. Hipo- veya hiperosmolar ajanların infüzyonu da önemli doku hasarına yol açabilir. Hiperosmolar ajanlardan kaynaklanan yaralanmalar daha yaygındır ve bu tür ajanlar merkezi venöz erişim cihazı aracılığıyla uygulanmalıdır.Ekstravazasyon halinde, sitotoksik kemoterapi ilaçları vezikanlar veya irritanlar olarak sınıflandırılır. Irritanlar uygulama yerinde ve damar boyunca iltihaplara neden olurken, vezikanlar daha şiddetli ve kalıcı yaralanmalara, doku nekrozu ve derin doku hasarına yol açabilir. Kemoterapötik vezikanlar, DNA bağlayıcı olmayan ve DNA bağlayıcı olan olarak alt sınıflandırılır.Bu bölümde, kemoterapi ekstravazasyon hasarının yönetimi hakkında bilgi verilmektedir.(AI)