Bu makalede, İzmir'deki çok etnikli ve düşük gelirli bir mahallede gerçekleştirilen 'İzmir Tarih Projesi' adlı bir katılımcı modelin eleştirel bir okuması yapılmaktadır. Son yirmi yılda Türk şehirleri, hükümetin cezai neoliberal kentsel politikaları nedeniyle eşi benzeri görülmemiş bir 'kentsel dönüşüm' sürecine girmiştir. Bu dönemde kentsel dönüşüm projelerinin ele alınma şekli, bir yandan düzenlemesizlik/bilinçsizlik ve diğer yandan hızlı ve verimli projelerin yürütülmesi için otoriter uygulamaları kolaylaştıran kurumsal ve ideolojik bir çerçeve sunmaktadır. Bu projelerin hızlı ve etkili bir şekilde yürütülmesi için TOKİ (Toplu Konut İdaresi) ve il valilikleri gibi kurumlara tanınan geniş yürütme ve düzenleme yetkisi, yerel düzeyde belediyelerin faaliyetlerine hükümetin vesayetini sağlamakta ve aynı zamanda özel paydaşların dahil olmasıyla 'neoliberal esneklik' sürdürülmektedir. Bu nedenle, kamu ve akademik tartışmalarda 'kentsel dönüşüm projeleri' olarak adlandırılan bu süreç, özellikle iç kent düşük gelirli yerleşimlerin kitlesel tahliye ve yıkımını ve kentsel yoksulların daha dış bölgelere taşınmasını içermektedir. Bu makalede, İzmir'deki 'İzmir Tarih Projesi' adlı bir katılımcı modelin eleştirel bir okuması yapılmaktadır.(AI)