Mekanik ventilasyon, solunum yetmezliği olan ve oksijenizasyonu yetersiz olan hastalarda, akciğerlerde gaz değişimini sağlamak için bir cihazın kullanılmasıdır. Bu yöntem, yoğun bakım üniteleri, ameliyathaneler ve acil servislerde sıklıkla kullanılmaktadır. Mekanik ventilasyonun fizyolojik amaçları arasında arteriyel oksijenizasyonu desteklemek, alveolar ventilasyonu sağlamak, tidal volümü arttırmak, fonksiyonel rezidüel kapasiteyi arttırmak ve solunum kaslarının iş yükünü azaltmak bulunmaktadır. Klinik amaçları ise hipoksiyi ve solunumsal asidozu önlemek, solunum sıkıntısını ortadan kaldırmak, atelektazi gelişimini önlemek, sedasyon veya nöromusküler blokaja imkan tanımak, intrakraniyal basıncı azaltmak, sistemik veya miyokard oksijen tüketimini azaltmak ve toraks duvarını stabilize etmektir. Teknolojik gelişmeler ve mikroişlemcilerin kullanımıyla yeni nesil mekanik ventilatörler geliştirilmiş ve tedavi sonuçlarını iyileştirmek amacıyla güncel ventilatör modları kullanılmaya başlanmıştır. Bu modlar, hasta-ventilatör uyumunu artırmak, mekanik ventilasyonla ilişkili akciğer hasarını engellemek ve hastanın mekanik ventilatöre bağlı kalma süresini kısaltarak mümkün olan en kısa sürede ekstübasyonu sağlamak amacıyla tasarlanmıştır. Ancak, yeni geliştirilen modların klinik değeri henüz kanıtlanmamıştır ve kullanım karmaşıklıkları artmıştır. Bu nedenle, mekanik ventilasyon modu seçilirken hastanın klinik durumu, mevcut mod çeşitliliği ve hekimin klinik tecrübesi göz önünde bulundurulmalıdır.(AI)