Son yıllarda teknolojideki ilerlemeler, yoğun bakımlarda yaşam sonu süreçlerin yönetiminde önemli değişikliklere neden olmuştur. Mekanik ventilasyon ve diğer yaşam destek sistemleri, hastaların ölümünü neredeyse imkansız hale getirmiştir. Ancak ölüm, doğal bir süreçtir ve bazı durumlarda hekimlerin yaşamı mı yoksa ölüm sürecini mi uzattığına karar vermesi gerekmektedir. Bu kararları almak kolay değildir çünkü hekimlerin mesleki değerleri, hayat kurtarmaya odaklanmıştır. Ancak değişen tıp anlayışı, insanın onuru ve kişisel özerkliği gibi kavramlar, hekimlere yeni davranış kalıpları dayatmaktadır. Kişinin kendi geleceği, bedeni ve yaşamı üzerinde tek otorite olduğu düşüncesi, bir insan hakkı ilkesi olarak kabul edilmektedir. Bu nedenle, yaşam sonu kararların hukuki boyutu ele alınmalı ve hekimler ile hukukçular bu konuda aydınlatılmalıdır. Yaşam sonu kararlar tıbbi olarak beş grupta ele alınmaktadır: tedavinin esirgenmesi veya sabitlenmesi, başlanmış tedavinin durdurulması, resüsite etme talimatları, yaşamı uzatacak tedavilerin durdurulması ve beyin ölümü. Bu kararlar, hastanın bakım ve tedavi sürecinde önemli bir rol oynamaktadır. Kardiyopulmoner resüsitasyon (KPR) ise ani ve beklenmedik kardiyak arrest durumunda kullanılan bir yöntemdir. KPR ve yaşamın sonu durumlarında etik ilkeler büyük önem taşır ve hastanın otonomisi, yararlılık, zarar vermeme ve adalet ilkeleri göz önünde bulundurulmalıdır.(AI)