Protetik tedavilerde protezlerin, temporomandibular eklem (TME) ile gerekli olan uygun ilişki içerisinde tasarım ve üretimleri hedeflenir. Protetik rehabilitasyonun TME ile optimal bir ilişkisi; stabil bir oklüzal, kas ve iskelet sağlığı anlamına gelir, ki bu da protetik tedavinin uzun dönem başarısının anahtarıdır. Bu tedavilerde hedeflenen klinik başarıyı etkileyebilecek birçok kombine faktör mevcuttur. Dişlerin kaybı kraniyofasiyal yapılarla ve nöromüsküler mekanizma ile uyumlu oklüzyonu yeniden üretmek anlamına gelir. Kişisel olarak son derece farklı karaktere sahip oklüzal düzlemin yeniden üretilmesinde ise henüz kabul görmüş tek bir referans düzleme entegre bir tedavi protokolü yoktur. Günümüzde protetik anlamda diş hekimliği deyim yerinde ise altın çağını yaşamaktadır. Bunda hızlı gelişen teknoloji ile birlikte gelişen dental materyallerin payı büyüktür. Estetik diş hekimliğinde her ne kadar anterior rehabilitasyonlar büyük bir paya sahipse de vakaların çoğunda posterior dişlerinde rehabilitasyonları gerekmektedir. Hastanın fonksiyonel ve estetik ihtiyaçları doğrultusunda posterior ark rehabilitasyonlarında mevcut oklüzal düzlemin tespiti ve bu doğrultuda yapılacak tedavinin planlanması ve protetik tedavi ile oklüzal düzlemin uygun şekilde bitirilmesi uzun dönem başarının anahtarıdır. Yapılan çalışmalar göz önüne alındığında kayıp oklüzal düzlemin yeniden oryantasyonunda belirlenmiş bir bilimsel yöntemin olmadığı söylenebilir. Camper hattının sıklıkla tercih edildiğini ama literatür göz önüne alındığında aslında en tartışmalı olanının da bu referans düzlem olduğu görülmektedir. Bu derlemenin amacı sabit ve hareketli protezlerde, kayıp oklüzal düzlemin yeniden oluşturulmasında, anatomik referansların değerlendirilmesidir.